JELENIOWATE

Jeleniowate inaczej zwane pełnorożcami są z rodziny ssaków parzystokopytnych. Zwierzęta te mają kostne i pełne poroża (tylko samce, z wyjątkiem reniferów), które w większości przypadków zrzucane jest corocznie. Takie poroże później odrasta. Służy przede wszystkim do walki i obrony.
Więcej o porożu przeczytacie >tutaj<

Jeleniowate mieszkają w stadach na terenach lasów, lasostepów, terenów bagnistych i tundrze.
Żyją na równinach i w górach.

Do jeleniowatych zaliczamy: jelenie, sarny, daniele, renifery, łosie, mulaki (mieszkają w Ameryce Północnej), i mundżaki (zwany też szczekającym jeleniem, mieszka na południowym wschodzie Azji: Indie, Półwysep Indochiński i Archipelag Sundajski).

SARNA A JELEŃ

Powszechnie uważa się sarnę za samicę jelenia - tymczasem to NIE prawda.
Sarny a jelenie - to dwa odrębne gatunki.

Podział jest taki:

SARNA:                                                                             JELEŃ:

samica: koza                                                                    samica: łania
samiec: kozioł                                                                  samiec: byk
młode: koźlęta                                                                  młode: cielęta


SARNY: 

SARNA EUROPEJSKA - jest ssakiem parzystokopytnym z rodziny jeleniowatych. Są to jedne z ważniejszych zwierząt łownych w Europie. Największą aktywność sarny wykazują zwykle we wczesnych godzinach porannych, południowych i wieczornych. Mogą żerować w nocy. Sarna jest roślinożerna. Żywi się trawami, ziołami, liśćmi, grzybami i owocami leśnymi.

Potomstwo sarny nazywa się koźlętami. Sarny rodzą od 1 do 3 koźląt.
Samica pozostawia je w ukryciu podchodząc do ich kryjówki tylko na czas karmienia. W pierwszych dniach życia koźląt kontakty matki z dziećmi oraz między rodzeństwem są ograniczone do niezbędnego minimum.
Największą zaletą młodych koźląt sarny jest to, że w pierwszym okresie swojego życia nie wydzielają zapachu. Chroni je to przed wytropieniem przez drapieżniki, które często polują na młode sarny. Pozostawienie je w kryjówce, dopóki nie podrosną i zaczną szybko biegać - zmniejsza możliwość ataku na nie przez drapieżnikami, takimi jak: wilki, rysie, niedźwiedzie.
Relacje rodzinne nasilają się po dołączeniu młodych do stada. Młode zaczynają pobierać pokarm roślinny w drugim tygodniu życia, do 6 tygodnia mają po bokach tułowia po 3 rzędy białych plamek. Koźlęta pozostają przy kozie przez rok, a czasem dłużej. 


koza sarny

Źródło zdjęcia: http://www.ostrowiecnr1.pl/zdjecie/Koza/

koza sarny z koźlęciem

Źródło zdjęcia: http://nela049.wordpress.com/blog/

kozioł sarny 

Źródło zdjęcia: http://foto.recenzja.pl/Forum-album_showpage-pic_id-186038.html

a pamiętacie bajkę "Bambi"? - był słodki :)

Źródło zdjęcia: http://www.tapetus.pl

JELENIE: 

JELEŃ SZLACHETNY - to gatunek dużego ssaka lądowego z rodziny jeleniowatych.
W Polsce jeleń występuje we wszystkich większych lasach liściastych i mieszanych.
Charakteryzują się dużym i rozłożystym porożem.
Jelenie ubarwione są zazwyczaj jednolicie, tylko młode są cętkowane na bokach i grzbiecie. Latem brązowopłowe do rudawego, zimą szarawe, z ciemniejszym karkiem u samców. Na szyi mają dłuższe włosy tworzące rodzaj grzywy.
Jeleń szlachetny występujący w Polsce może osiągać 250 cm długości i wysokość w kłębie do 150 cm. Masa ciała dużego jelenia dochodzi do 350 kg (maksymalnie 497 kg). Masa spotykanych w Polsce jeleni waha się w granicach 150-160 kg, przy czym największe rozmiary osiągają osobniki około ósmego roku życia (średnio: samce 224 kg, samice 132 kg). Najlepszą kondycję wykazują jelenie w wieku 5-10 lat. Ciężar zależny jest od obszaru występowania i dostępności pokarmu.
Jelenie mają bardzo dobry węch i słuch.

Samica jelenia rodzi w ukryciu jedno, rzadziej dwa młode, zwane cielętami.
Kiedy tylko młode są zdolne do wędrówki za matką, co następuje po kilku dniach od narodzin, razem z nią dołączają do stada. Żółtawobiałe plamki na bokach i grzbiecie młodych zanikają jesienią. Cielęta żywią się mlekiem matki przez 8-10 miesięcy, pozostając przy niej do trzeciego roku życia.

Podobnie jak w przypadku saren, naturalnymi wrogami jeleni w Polsce są: wilki, rysie i niedźwiedzie.
Pożywienie jeleni stanowią pędy, liście, kora i owoce drzew i krzewów, trawy, zboża, zioła, ziemniaki, buraki, a zimą zeschnięte trawy, mchy, porosty, pączki i młode pędy drzew iglastych. Wychodzą też na pola uprawne skuszone burakami, kapustą, ziemniakami i zbożami.
Jelenie żyją w stadach, nazywanymi chmarami.

łania jelenia

Zdjęcie mojego autorstwa

byk jelenia

Zdjęcie mojego autorstwa

stado jeleni - byków

Zdjęcie mojego autorstwa

karmię jelenia osobiście:

Zdjęcie mojego autorstwa

Zdjęcie mojego autorstwa

Zdjęcie mojego autorstwa

Zdjęcie mojego autorstwa

DANIELE: 

DANIEL - jest to gatunek ssaka z rodziny jeleniowatych o wyglądzie i trybie życia podobnym do jelenia szlachetnego.

Podział ze względu na płeć (taki jak u jeleni):

samica: łania
samiec: byk
młode: cielęta


Daniel jest mniejszy od jelenia szlachetnego. Długość ciała wynosi 130 – 150 cm, wysokość w kłębie ok. 105 cm. Samce są o połowę większe od samic i zwykle ważą od 65 do 80 kg (nawet do 120 kg), samice 30 – 50 kg (do 90 kg). Najczęściej występującym kolorem szaty jest rudobrązowe ubarwienie grzbietu z charakterystycznymi białymi plamkami. Wzdłuż kręgosłupa biegnie ciemna smuga. Spód ciała jest biały, na zadzie występuje biała plama z ciemnym obrzeżeniem, tzw. lustro. Ogon jest od góry czarny, od spodu biały i jest dłuższy niż u jelenia. W zimie ubarwienie grzbietu ciała zmienia się na szare, bez plam (tzw. szata zimowa).

Naturalnym obszarem jego występowania jest obszar śródziemnomorski (południe Europy, Azja Mniejsza i północna Afryka). Do Polski daniele zostały sztucznie sprowadzone, nie jest to ich naturalne środowisko.

Żyje w stadach, starsze samce żyją samotnie lub w niewielkich grupach. Pod koniec lata łączą się z grupami samic. Ciąże danieli trwa ją 7,5 miesiąca, młode przychodzą na świat latem.

Daniel jest typowym roślinożercą, żywi się trawą, zbożem, ziołami, czasami pędami krzaków i korą drzew, a także mchem i porostami. Nie gardzi też kasztanami, żołędziami czy grzybami. Jest przy tym mniej wybredny niż jeleń. Komunikują się językiem ciała, dźwiękami i zapachami.

Daniele są pokarmem dla większych drapieżników.
Niestety daniele są zabijane są też przez człowieka dla mięsa, skór i poroża.

A szkoda, bo daniele są pięknymi zwierzętami z niezwykłym porożem (jakby łopatą) i bardzo mi się podobają.


łania daniela

Zdjęcie mojego autorstwa

Zdjęcie mojego autorstwa

byk daniela

Zdjęcie mojego autorstwa

Zdjęcie mojego autorstwa

Zdjęcie mojego autorstwa

Zdjęcie mojego autorstwa

Udało mi się nawet kilka nakarmić :)
 

Zdjęcie mojego autorstwa

UWAGA:
Niektóre zdjęcia są mojego autorstwa - wykorzystanie możliwe jest tylko po dodaniu informacji o jego źródle i zamieszczeniu linku prowadzącego do mojego bloga

Źródło tekstu: Wikipedia.pl i inne własne